ايمان

ايمان

 

خانه را من روفتم از نيک و بد

 تا که در آن پر شود نور احد

هميشه در گذشته پرسشم اين بود که خدايا ايمان و يقين واقعي و غير کورکورانه به تو را از کجا بيابم. چرا از نعمت ايمان در حد آن چوپان مثنوی محرومم؟؟!! تا با اشک و آه فرياد بر آورم:

تو کجايي تا شوم من چاکرت

چارقت دوزم کنم شانه سرت

اي فداي تو همه بزهاي من

اي بيادت هي هي و هي هاي من

بعدها فهميدم که خدا نعمت ايمان را به من مانند همه بندگان عطا فرموده ولي من آن را خرج ايمان به اراجيف گفتگوي دروني و يا حرف مردم کرده ام و در واقع "بت برچسبهاي ذهني" را بدون کمترين شکي مي پرستم!!!

اي برادر يا خواهر دردمندي که 100 شکست در زندگي موجب شده که کل وجودت را "بدبخت" بداني و چنان به اين کلمه ايمان داري که وقتي ترا به بيشمار نعمتهاي الهي که در آن مستغرق هستي ارجاع مي دهم ( از جمله همين نفسي که مي رود و مي آيد و ما هم بعد از حرکات يوگا مي خوانيم که: منت خداي را عز و جل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزيد نعمت. هر نفس که فرو مي رود، ممد حيات است و چون بر مي آيد مفرح ذات پس در هر نفس دو نعمت موجود است و بر هر نعمتي شکري واجب....گلستان سعدی) پوزخندي از روي ايمان به بت ذهني "بد بخت" مي زني که اي آقا....

مي گويم استدلال تو به "بدبخت بودن" بر اساس 100 شکست، مانند آنست که کسي کل شهر همدان با ميليونها موجود و پديده ريز و درشت و در حال تغييرش را معادل 100 کلاغ روي درختان "کوچه مشکين" بداند. تازه آن 100 کلاغ زنده اند و سرحال ولي تفسير تو از يک رويداد يا نتيجه به "شکست" و بدتر از آن تعميم آنها به کل هستي پر شکوهت، همگي توهمي و مرده و اشتباه اندر اشتباه اند.  کافي است کمي ايمان به بر چسب "بد بخت" را و سخنان ياوه ذهن خودت و ديگران را با استدلال عقلي و مشاهده حسي دروني، ضعيف کني تا جا براي ورود عطر دل انگيز ايمان الهي باز شود.

 

دعا: باشد که هر جاي اين دنيا و درهر زماني که نا اميدي هست نور اميدت گسترش يابد  و هر جا که ايمان به غير است، ايمان به عشق الهي جاري گردد. ( الهام از دعاي فرانسيس مقدس)