جسارت قناعت به "متوسط و معمولی بودن"- قسمت سوم

ارتباط کامل گرایی و رضایت درونی فعالیتهای خودمان را می توان بر اساس کامل گرایی به دو دسته تقسیم کنیم: 1- فعالیتهایی که از نظر ما بسیار مهم هستند و در جهت "کامل بودن" ما هستند. درصد اهمیت به آنها بالاست.. مثل سخنرانی کردن، تهیه مقاله، از پس رقبای کاری و عشقی بر آمدن و .. در این امور با اینکه اهمیت بالایی برای ما دارند و باور "تو باید کامل باشی" در بالای سر آنها در پرواز است! ولی معمولاً به دلیل اینکه سطح توقع ما از کامل اجرا کردن آنها هم بسیار بالاست؛ در نتیجه علیرغم تمام انرژی که ممکن است به پای آنها خرج کرده باشیم؛ اغلب رضایت حاصل از آنها پایین یا بسیار پایین است. حتی اگر با یک پیروزی، رضایت نصفه نیمه ای هم به دست آوریم، خود بخود عادت کرده ایم که سطح توقع خودمان را نسبت به قبل بالاتر برده!! و کار را بر خود سختر از پیش نماییم!  2- فعالیتهای پیش پا افتاده! یا غیر مهم که تشخیص داده ایم؛ به درد "پروژه کامل بودن" ما نمی خورند؛ مثل قدم زدن، غذا خوردن، نفس کشیدن، پوست کندن پرتقال، دیدن تکه ابری در آسمان آبی، لبخند زدن به یک کودک و..که اغلب این فعالیتهای پیش پا افتاده هم فدای فعالیتهای مهم و اصلی! زندگی می شوند و در حین انجام آنها فکر فعالیتهای دسته اول هستیم. گروه دوم فعالیت ها، که از تیر رس کامل باش، دورتر هستند، شاید برای ما تنها منبع کسب رضایت باشند! اغلب رضایت ما از این گونه فعالیتها، در مقایسه با درجه اهمیت آنها و انرژی و مهارتی که صرف آنها می کنیم، بسیار بالا تر است. با دقت در این دو نوع فعالیت پرسشی مطرح می گردد: آیا تلاش برای کامل بودن ضامن خوشبختی و رضایت درونی است؟ یا به عبارت دیگر آیا برای لذت بردن از زندگی به کامل بودن ضروری است؟ شاید با غور در این موضوع متوجه شویم که کامل شدن و استثنایی بودن نه تنها ضامن خوشبختی نیست، بلکه در بسیاری از موارد خشنودی را کاهش می دهد. شما با کنار گذاشتن انگیزه کامل شدن هم انسان خوشبخت تری می شوید و هم با انجام بیشتر و بهتر کارهایی که از عهده آنها بر می آیید و با خوش اخلاقی که از رضایت درونی تان سرچشمه می گیرد؛ انسان مفید تری هم خواهید شد. "رضایت درون" در سایه باور تو "باید کامل باشی" و "عناد به خود" ناشی از آن، همیشه در معرض آسیب است. در این میان موضوعات خارجی هر چه قدر هم خوشایند باشند چون به سقف توقع "کمال طلب" نمی رسند، مرهمی بر درد او نیستند: گفت چشم تنگ دنيا دوست را يا قناعت پر كند يا خاك گور (سعدی)  سالها پیش یکی از آشنایان؛ من و تعدادی از جوانان فامیل را برای جمع آوری محصول از باغ سیب زیبا وبزرگش دعوت به کار کرد. جایتان خالی علیرغم کار طاقت فرسای چیدن مداوم سیب و جابجایی جعبه ها و..، محیط بسیار زیبای باغ، خوردن سیب، آواز خواندنها و ...و سرانجام گرفتن مزد کارمان موجب شده بود که حسابی به ما خوش بگذرد و آن زمان از بهترین لحظات عمرمان بود. اما بشنوید از خود صاحب باغ که درگیر کارهای بسیار مهمی بود؛ مقابله با شریکش، فروش بهتر محصول، حساب سود و زیان و...به عینه می شد دید که از آن فضا و کارش اصلاً لذت نمی برد و رضایتی ندارد و دائم در تنش است. در نهایت پولی که نصیب او شد بسیار بیشتر از ما بود ولی سطح توقعش بسیار بالا بود و آن زمان برای او جهنمی شده بود! "افسانه کامل"؛ گشتیم نبود! اگر هنوز اعتقاد دارید که می توان لاقل در زمینه هایی "کامل صد درصد" بشوید و نتیجه حیرت انگیزی از آن بدست آورید؛ به آزمایش این فرض خود از یک زاویه دیگر اقدام کنید: آیا کامل شدن واقع بینانه است؟ به عبارت دیگر آیا در جهان زمینی ما، مورد کاملی را دیده اید که امکان بهتر شدنش نباشد؟ خوب بگردید و پیدا کنید! مطمئناً به هر چه نگاه کنید و بیاندیشید امکان بهتر شدنش هست. پس در عمل هیچ چیزی را در جهان مادی پیدا نمی کنید که بی عیب و نقص باشد. پس بهتر نیست که کامل بودن را به خدا واگذار کنید و به عجز خود در این زمینه اعتراف نمایید. تا می توانید کار و کوشش نمایید ولی هدف سخت گیرانه و غیر واقعی "کامل صد در صد" را فراموش کنید! حکایت: کمال طلب پیر عزبی(مجردی) را پرسیدند که چرا زن اختیار نکرده ای؟ گفتا در حال جستجو هستم. مطلوب من دختری است از جمال و هنر به حوریان و هنرپیشگان، از اخلاق و دیانت به مادر ترزا، از ثروت و مکنت به شاهزادگان  و از علم و دانش به ماری کوری و از آشپزی و پرستاری به مادرم و .. شبیه باشد! فرزند، همسر و بهترین دوستتان یعنی "خودتان" را با هیچ کس مقایسه نکنید و پند حافظ را بشنوید و عاقلانه و منطقی فکر نمایید: حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست؟ آنچه گفته شد به نوعی در حوزه فکر منطقی و معقول بود اما در حوزه کشف و مشاهده، حتی برچسبهای کامل و ناقص و.. رنگ می بازد و آنچه دیده می شود؛ واقعیت پدیده ها بدون واکنش ذهنی حرص (باید کامل باشم!) و خشم (نباید ناقص باشم! ؛ چرا کامل نیستم؟!) است. در چنین ذهنی مشاهده افکار و احساسات، به پذیرش "آنچه هست" و آرامش و شادی درونی منجر می شود.

نظـر (مخصوص دوستان داخل ایران)