تقسیم اشتباه زندگی به مقدمه و اصل و مشاهده همزمان!

دوستی گفت این"موازی کاری" را که در پست "با حال بد هم به گردش برو" نوشته ای متوجه نشدم؛ الان که همه می گویند از موازی کاری اجتناب کنید. گفتم: در یک کلام، آن موازی کاری که می گویند؛ یعنی انجام کار تکراری و این موازی کاری یعنی مشاهده و تسلط به همه جنبه های زندگی بدون سرکوب حال بد یا غرق شدن در آن! اولی انجام کار آشنا و دومی انجام کار غریب و نا آشناست!! و اما توضیح بیشتر: 1-    شرطی شدگی های منیت: چرا اکثر آدمها ناشکرند؟؟ چرا این همه نعمت اطرافشان هست و نمی بینند ؟؟ چرا علیرغم اینکه مرفه ترین مخلوق خدا هستند از همه مخلوقات غمگین ترند؟؟ و ..عادت فعلی ما در زندگی این است که همه چیز "خوب" و "ایده آل" زندگی را موکول می کنیم به آینده و انگار فعلا در مقدمه زندگی هستیم و منتظریم تا اتفاقی که توقع داریم بیفتد و آنگاه اصل زندگی و شادی و راحتی را شروع کنیم! تا دیپلم بگیرم اصل زندگی ام شروع می شود: ولی گرفتیم و نشد! وهمینطور هزاران تا تا تا و اگر اگر اگر ... چطور می شود که با خطای تفکری "همه یا هیچ" یا همان "کمال پرستی" اگر جزیی از زندگی مطابق میلمان نباشد؛ نمی توانیم همراه آن و موازی با آن زندگی را با خوشی ادامه دهیم!!؟؟ حتما باید آن یک جزء کامل شود تا بعد: سربازی بروم...زن بگیرم...زنم را طلاق دهم....خارج بروم....به ایران برگردم...رها بشوم....تجربه خوب عرفانی بدست آورم...خانه دار شوم...شجاع و با عرضه شوم...مهربان شوم و خشم نداشته باشم...همه تاییدم کنند.....هیچ غمی نداشته باشم.... از این بیماری خلاص شوم....خوب همه تجربه کرده ایم که این "کلک نفس" است ولی باز به شکل دیگر گولش را می خوریم. چون ناخود آگاه از من یا خود یا "فکر کننده" یا همان فکر می خواهیم که فکر یا من یا "فکر کننده" را درست کند. چاقو دسته اش را نمی برد. چاقوی عدم یا چاقوی مشاهده ورای فکر ( نه مشاهده کننده فکری) لازم است. از "چیز"  شروع کرده ایم می خواهیم به "هیچ" برسیم! خوب این همان خون به خون شستن است: آفت ادراک آن حال است قال خون به خون شستن محال است و محال و همین می شود که صدها و هزاران بار به آرزوی "خود" می رسیم ولی به شادی درونی نمی رسیم هیچ، که به علت چاق و چله شدن "توهم خود"  درد و رنجمان هم بیشتر می شود. و این می شود که با امید "حصول اصل زندگی" در آینده، مقدمه آن را که در زمان حال است ( و در واقع همان اصل زندگی واقعی است!!) از دست می دهیم! عمر من شد فدیه فردای من وای از این فردای ناپیدای من 2-    مشاهده بی غرض: چگونه شاکر (به معنای واقعی کلمه) شویم؟؟ چگونه نیمه پر زندگی را هم ببینیم؟؟چگونه در همین لحظه شاد باشیم؟؟ ... در روش مشاهده گری درست که از موضع عدم یا هیچ( عدم وجود یا عدم تسلط فکر) است، همه زندگی اعم از فکر و حس و رفتار و..حتی "مشاهده کننده" و یا "بی میلی به مشاهده" یا "غفلت از مشاهده" زیر ذره بین مشاهده قرار می گیرد؛ مقدمه و اصلی وجود ندارد هر لحظه زندگی در هر وضعیت خوب یا بد خوشایند یا ناخوشایند، مقدس و هدف نهایی است و برای "مشاهده" حرمت دارد. آنچه این تقدس زندگی را باعث می شود اتصال با حوزه "خارج من" یا حوزه "مشاهده صرف" است که در کل کائنات در جریان است. زیر هر حس و حال بد یک انرژی متبرکی جریان دارد که با مشاهده و مراقبه، قابل درک و حس است و این همان "معجزه کیمیاگری مشاهده" است. حال بد، وسیله بسیار مطلوبی برای درک و فهم انرژی نهفته در زندگی است. شرط مشاهده درست این است که بدون رد یا قبول حال بد، بدون خشم نسبت به حال بد( خشم، غم، ترس..) یا صفات فکری بد( مثل بی عرضه)، و بدون حرص و طمع نسبت به کسب ضد آنها در آینده، حال بد مشاهده شود، به عنوان بخش کوچکی از زندگی که هر جزء آن "نا پایدار" و "زود گذر" است. این نوع "مشاهده همزمان" موجب می شود که حال بد به حاشیه برود و زیر سلطه مشاهده قرار گیرد و در عوض انرژی نهفته در آن به اصل زندگی وارد شود! و همزمان سایر موضوعات زندگی( بیرونی یا درونی) هم مشاهده می شود، در این وضعیت حال بد نه سرکوب می شود و نه تمام وجود آدم را در بر گیرد. در نتیجه آدم  فلج نمی شود و حتی با کسب انرژی از جریان نهفته در حال بد، با قدرت بیشتری به زندگی ادامه می دهد( با انرژی مضاعف به مشاهده همه زندگی و اصلاح امورات و رفع نیازهای واقعی می پردازد). این حالت در مورد بیماری هم صادق است. اگر بیماری به درستی مشاهده شود(درکنار درمان منطقی و لازم برای آن)؛ بدون حرص برای سلامتی یا خشم و نارضایتی نسبت به بیماری ( و سرکوب این خشم یا تخدیر آن که هیچ کدام پذیرش بیماری را به دنبال ندارد!!)، و درنتیجه با پذیرش منطقی "روند بیماری"؛ معجزه کیمیا گری مشاهده یعنی نوعی صبر رخ می نماید و یکی از دو حالت مطلوب پدیدار می گردد: یا سلامتی حاصل می شود یا بیمار می تواند علیرغم بیماری، آن را به حاشیه زندگی ببرد و به اصل زندگی و شادی و شور زندگی متصل شود. حالت دوم همان "موازی کاری" یا "مشاهده همزمان" مورد نظر ماست؛ همان است که در مطلب دوست گرامی آقای پانویس تحت عنوان "پراتو فونگو" آمده است؛ روستاییان جذامی علیرغم بیماریشان، در کنار بیماری و به موازات آن، به اصل زندگی پرداخته اند؛ کار می کنند، به هم کمک می کنند و شاد و سرحالند! بله نکته و رمز کار همین است که در مشاهده همزمان و بی غرض، تبعیض قائل نمی شوی دیدن یک پرنده همان قدر مهم است که دیدن درد دست و پا!!..... یا فردی مثل دکتر فرانکل، گرفتار بدترین جای دنیا یعنی اسارت گاه نازیهای آلمان می شود، با سختی های فراوان، ولی به موازات آن جهنم، تئوری معرف "معنی گرایی" را خلق می کند و کتاب "انسان در جستجوی معنی" او، بعدها به زندگی مردمان بسیاری معنی و شور و حیات می بخشد! آنچه در مشاهده حال بد و به موازات آن ادامه زندگی حاصل می شود، تحولی بنیادی در زندگی آدمی است.

نظـرات