مولوي در ابيات 2513 به بعد از دفتر دوم، از ماهيت لعنت خدا بر شيطان مي گويد و اينكه سرايت چنين لعنتي به انسان چگونه است؟
بزرگترين لعنت اين است كه آدمي اشتباه خود را ، بر اثر كژ بيني و جهل عميق، نبيند و به "اميد حرص آلود" نسبت به "آيندهء كاذب" و با اطمينان به "منيت توهمي"، در جادهء منتهي به درهء نابودي و تاريكي، گام بردارد و همچون ابليس در نهايت در گرداب اشتباهات مكرر خويش غرق شود:
لعنت اين باشد كه؛ كژبينش كند
حاسد و خود بين و پر كينش كند
مشاهدهء نادرست و كژبيني همراه حرص و خشم و از موضع افكار منفي و خود كاذب، مشاهده اي است كه نا پاكي هاي زيادي را ايجاد مي كند؛ حسادت و خشم و "تصور واقعي بودن خود" و خود خواهي، از جمله اين نا پاكي هاست.
تا نداند كه هر آنكه كرد بد
عارضه ديگري كه بر اثر اين لعنت عظيم، گريبان شيطان و انسانهاي پيرو او را مي گيرد، اين است كه اصل جهاني "عمل و عكس العمل" را متوجه نمي شوند و غافلند از اينكه؛ "هر كس بدي كند، فرجام نا گوارش به سوي خودش باز مي گردد."
جمله فرزين بند ها، بيند به عكس
مات بر وي گردد و، نقصان و وكس
فرزين بند= فرزين، مهره وزير در شطرنج و فرزين بند حمايت وزير از مهره پياده است.
وكس= فتحه واو و سكون كاف، به معناي منزل ماه كه در آن كسوف پذيرد، كم كردن و كم شدن( شرح مثنوي ، كريم زماني)
خلاصه، اين لعنت كژبيني، موجب مي شود كه فرد ملعون، به دليل جهل عميق، همهء شگردهاي مات كنندهء ناشي از "منيت كاذب" را متوجه نشود و "ظاهر برعكس باطن منيت" ؛ او را مجذوب نمايد و سرانجام چنين ملعوني! بر اثر مشاهدهء نادرست و كژبيني، دچار ماتي و نا كامي و زيان مي شود.
خوب اگر در اينجا بپرسيم كه؛ حضرت مولانا با اين اوصاف آيا ما ملعونهاي گرفتار مشاهدهء نادرست ( كژبيني) راه نجاتي نداريم؟ آيا اين لعن و نفرين ابدي است و راه چاره اي ندارد؟
آيا كسي كه با اين كژبيني "خود" ساخته، ملعون و مطرود در گاه پر مهر الهي شده است، راه چاره اي ندارد؟
آيا فاتحهء ما اسيران افكار توهمي خوانده شده است؟!
آيا سيارهء زيباي ما بر اثر عوارض و تبعات اين لعنت رو به نابودي است؟
پاسخ مولوي (به قول آقاي كريم زماني) به اين پرسشهاي مقدر؛ و به عبارت ديگر راه برون رفت از اين لعنت مسخ كننده؛ بلافاصله در ابيات بعدي آمده است؛ كه اگر خدا بخواهد در قسمت بعدي به نظر شما دوستان عزيز خواهد رسيد.
پستها
